Zo moeder, zo dochter

In maart 2021 overleed mijn moeder. Ze werd 85 jaar oud en was tot op de laatste dagen van haar leven zelfstandig en actief. Dus wij, haar kinderen, zijn dankbaar voor haar leven en hebben inmiddels haar dood een plaats gegeven.

De reden dat ik er over begin is  omdat we na de uitvaart voor de opgave stonden om haar huis leeg te ruimen. Daar had ze na haar huwelijk bijna 65 jaar in gewoond.

Je moet weten dat mijn moeder heel slecht was is spullen weggooien. Ze zag niet de geldwaarde van spullen maar vooral de gebruikswaarde. Als het even kon dan sloeg ze overtollige spullen op onder het motto:  het eet geen brood en kan ooit nog eens van pas komen…. Dat gold ook voor lapjes stof, garens, beddengoed en allerlei andere textiel.

Nuttige handwerken

Ik heb veel jeugdherinneringen aan moeder die aan het handwerken is. Meestal waren dat nuttige handwerken. Wij woonden op een boerderij en ze had altijd een voorraad overalls waar een nieuw stuk in moest en sokken die gestopt moesten worden.

Zoals de meeste vrouwen in de jaren zestig maakte ze ook veel kleding zelf. Eerst op een trapnaaimachine en ergens begin jaren zeventig verscheen er een elektrische naaimachine. Die heeft ze tot het eind van haar leven gebruikt want niemand kon zo mooi een nieuw stuk in een broek zetten als zij.

De kleinkinderen kunnen er over meepraten. Daar was ze ook trots op; dat ze een vaardige naaister was maar ook dat ze niets weggooide wat nog te repareren was. Duurzaamheid was in haar leven geen modewoord maar een vanzelfsprekende manier van leven.

En zo stond ik deze zomer meerdere dagen met broers en zusje kasten uit te ruimen waarbij we veel kleding door onze handen lieten gaan. Ook haar verzameling gehaakte kleedjes, geborduurde tafelkleden en andere bewaarde handwerkjes.

Om de haverklap riepen we vol verbazing “hé weet je nog, die spencer droeg ik op de middelbare school … kijk nou, die trui heb jij gebreid…  hier is nog het patroon van dat geborduurde kussen… en kijk deze gehaakte eierwarmers. De kippen zijn er niet meer, maar de haan nog wel”

Magisch meubel

Met zoveel herinneringen moet ik ook de liefde voor handwerken wel van mijn moeder hebben gekregen. Dus toen er werd gevraagd of er iets was uit moeders huis dat ik graag wilde houden was het voor mij heel simpel; moeders naaikistjes.

Ze had sinds haar trouwen een naaikistje op poten met scharnierende doosjes. Als kind vond ik dat een magisch meubelstuk, maar we mochten er niet mee spelen. Ze bewaarde er haar knopen in.

Haar naaigerei bewaarde ze de laatste jaren in een eiken kistje dat ze had geërfd van een oudtante.  Dat was ze gewoon gaan gebruiken zoals ze het had gekregen. Met inhoud en al, zoals je kan zien.

De appel valt niet ver van de boom

Zoals voor elke quilter is  het verzamelen van stofjes ook voor mij een tweede natuur. En het zal mijn moeders invloed wel zijn dat ik ook stofjes wil ‘redden’.  Tijdens het opruimen van mijn moeders huis kon ik het écht niet over mijn hart verkrijgen om alles weg te gooien. Dus de vintage schorten van oma, de geborduurde jaren vijftig tafelkleden inclusief vlekken, de versleten borduurwerkjes en de boerenzakdoeken heb ik ingepakt en meegesleept naar mijn stash. Ooit ga ik daar quilts mee maken.

Een eerste start is er; de boerenzakdoeken worden verwerkt in een poezenquilt voor het volgende achterkleinkind. De titel en de eerste blokken zijn al klaar: ‘Poesjes van Oma’. Ze hield namelijk ook heel veel van haar poezen.

De rest van de vintage stofjes ligt te wachten op een bestemming, maar ach, het eet geen brood … .

Clasien Selman