‘De Steen’ van Bram Vermeulen en Mijn Steen

Nou nee, niets voor mij. Lijkt me heel lastig en vooral dat omzetten in textiel. Dus nee ik doe niet mee. Op de vorige tentoonstelling van het Quiltersgilde was er uitleg maar ja, toch maar niet.

Idee

Terug naar huis in de auto dacht ik opeens aan De Steen, waarom? Dat lied van Bram Vermeulen heeft veel indruk gemaakt en heeft mij laten zien dat ik ook van waarde ben, dat ik besta.
Soms op lastige momenten, speelt dat lied en die tekst door mijn hoofd.

Dus maar eens gaan lezen over hoe en wat dit project zou inhouden en wat ik zou kunnen. Nieuwsgierig toch maar aangemeld en via Zoom en ingeschreven. Vervolgens ben ik gaan puzzelen over hoe en wat.

Ik werd gewaarschuwd toen ik aangaf De Steen te willen gebruiken, dat ik eerst contact met de familie van Bram Vermeulen moest zoeken of ik wel gebruik mocht maken van het lied in verband met copyright. Al zoekende naar de rechthebbende vond ik de familie en na een paar weken kreeg ik een lieve mail terug met dat het mocht en of ze het resultaat en mijn motivatie te zien kregen.

Onder toeziend oog van Dibbus begint mijn reis.

Werkwijze

En daar zat ik: hoe begin je en hoe groot wordt het. Wat wordt mijn basis  en vooral hoe ga je één en ander uitwerken.
Tekeningen,  krabbels en vooral zoeken naar mijn basislap.  In één van mijn bakken vond een met sneeuw geverfde lap: hier zag ik de aarde in.

Verder

Wat doe ik ermee, wat wilde ik eigenlijk?
De rivier maken waar het lied overgaat.
Wat doe ik met de aarde die ik zag?
Ik ben alles gaan quilten op de machine: rood op rode vlekken, wit op witte vlekken en groen op de groene vlekken. De blauwe delen heb ik niet bewerkt, die zorgden voor beweging.

Proberen en testen

Tja, die rivier blijft maar in mijn hoofd stromen, hoe doe ik die en waarmee, gewoon met  garens of met een toevoeging. Hoe?
Ik kwam er niet uit. Ik ben gaan proberen om met draden een vorm van een rivier te maken maar dat was niks.

Hoe ik bleef maar in die rivier hangen. Och, met mijn punchmachine en wol lont, wie weet wordt dat dan wat. Met oplosvlies eronder een leuke poging wit met grijs en lichtblauw. Het resultaat was weer niks.

En dan vliegen de dagen voorbij en nog steeds niet aan kunnen geven wat ik bedoelde en wilde. Het beeld van die rivier, ik bleef maar zoeken naar een voor mij bevredigende oplossing.

Eureka!

Totdat ik voor de zoveelste keer al rommelende in een van mijn bakken een envelop van het Quiltersgilde vond. Och, dat ik daar niet aan gedacht had. Ik heb genoeg Tyvek maar die envelop gaf de doorslag. Geen idee waarom. Ineens zag ik het voor me.

Op de Tyvek envelop met verf grote stukken geverfd en daar stenen van gemaakt. Deze stenen staan voor mijn bestaan zoals het in het lied terugkomt, met rood garen een vorm van een bloedlijn een stamboom gemaakt die aangeeft dat ik nooit zal worden vergeten.

Dit refrein betekent heel veel voor mij:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde ’t bewijs van mijn bestaan
Omdat, door het verleggen van die eene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Mia de Vos