Overal even een slinger aan gegeven

De afgelopen weken heb ik een beetje rondgedrenteld met verschillende projecten. Bij het terugkijken op de afgelopen weken sinds mijn vorige blogje zag ik een grote verscheidenheid aan dingen voorbijkomen.

Lopertje

 Zo is het lopertje voor mijn tante waar ik vorige keer aan begonnen was inmiddels af. Tijdens de afgelopen bee heb ik de bies vastgezet. Het blijkt dat de afmetingen ook prima zijn voor op m’n vouwtafel, dus als m’n tante het lopertje niet leuk vindt heb ik er een goede andere plek voor.

Patroon: Kim Diehl

Die vouwtafel is overigens een zeer handig accessoire gebleken bij het quilten. Er passen een paar quilters omheen bij de bee, ik kan ‘m half uitgeklapt aan de muur als snijtafel gebruiken. Of als presenteerblad voor de koek en zopie, of als extra oppervlak bij het uitzoeken van lapjes. Maar ik dwaal af…

Kraamkado

Het kraamkadootje voor de buuf staat klaar. Moeder en kind maken het uitstekend, maar het is er nog niet van gekomen om echt even op visite te gaan. Tussendoor heb ik de baby al uitgebreid bewonderd en kwamen er praktische gesprekken over handigheidjes onderweg. Dus heb ik ook nog een proef genaaid: een gelamineerd verschoningsmatje.

Aan één kant heb ik de stof gelamineerd (strijkspul). Ik heb geen idee hoe dat in de wasmachine op langere termijn overleeft, dus beschouwen we dit als een proef. Als het bevalt kan ik altijd een wat grotere maken en zo mee groeien met de baby.

Foep

Foep (een patroon van Supergoof) groeit ook langzaam door met z’n vogelhuisje. Afgelopen week was ik een van mijn eigen katten kwijt voor bijna 8 dagen. Gelukkig heb ik inmiddels een ‘en-zo-kwam-ze-weer-terug’ verhaal, maar die poezebeesten kunnen aardig wat zorgen opleveren. Gedurende dat traject kwam ik zeer aardige buren tegen die meehielpen zoeken. Eén buurvrouw had een voortuin waar ze vrijdagavond dacht mijn kat gezien te hebben. Dus nodigde ze mij uit om op zaterdag te posten achter het raam. In de hoop dat het rustig genoeg op straat zou zijn dat het poezebeest zich zou laten zien en in een vangkooi aan het eten zou nibbelen.

Zes uur heb ik achter het raam gezeten, waarvan de laatste 3 kwartier in het donker (“ja, je wilt natuurlijk niet dat de poes je ziet”, had de buurvrouw gezegd toen ze het licht uitdraaide). Met enige zelfspot voelde ik mij een soort Haagse David Attenborough. Ik hoorde al helemaal de stem op de achtergrond meepraten: “The wandering domestic cat is not easy to spot in the dark. You need true dedication to catch a mere glimpse”. Afijn, de kat die de buuf had gezien bleek een ander lief moppie te zijn, dus pakte ik snel mijn boeltje in en vertrok ik weer huiswaarts.

Uiteraard had ik wel een gezellig handwerkje mee voor tijdens het wachten. Mooie aanleiding om weer wat steekjes te zetten aan de Life is Beautiful quilt. Nog 4 blokken borduren en dan kan ik met naaien beginnen.

Life is Beautiful (Helen Stubbings) in een doosje

Down the Rabbit hole, Sarah Fielke

En omdat ik zo in de rats zat over mijn verdwenen viervoeter had ik soms stevige afleiding nodig. Iets dat mijn aandacht compleet zou opeisen. Dat was een mooi moment om eindelijk weer verder te gaan aan de BOM van Sarah Fielke. Eén van onze gastbloggers is ook met die quilt bezig (lees hier maar). Ik was blijven hangen bij de rand waar ik huisjes zou moeten naaien. Prima te doen, maar ik hikte aan tegen het uitkiezen van stofjes voor de rand. Ik maak de quilt volledig uit mijn stash, en heb niet van alle stoffen grote lappen liggen. Ik moest dus even handig kiezen, zodat ik ook weer kleuren en keuzes over zou houden voor de randen die nog gaan komen.

Deel van Down the Rabbit Hole (Sarah Fielke)

Voorverpakte huisjes

Ik heb een paar knopen doorgehakt, keuzes gemaakt en heb een start gemaakt met het naaien van de eerste huisjes (4 gedaan, nog 36 te doen). Ik ben begonnen met alvast setjes op maat te snijden voor de andere huisjes, zodat ik zeker zou weten dat wat ik in mijn hoofd had, ook daadwerkelijk uit de verschillende stoffen zou kunnen. Wat is het toch heerlijk werken als je je voorbereidingen eenmaal hebt getroffen. Ik kwam helemaal in een flow en eindelijk een beetje tot rust na alle zorgen.

De Poes?

Ik zal jullie niet in spanning laten over het eind van het verhaal van het verdwenen poezebeest. Poes Paka is op de 8^e dag van haar afwezigheid gevonden door de buurvrouw waar ik naast woon. Ze zat niet opgesloten, kon vrij rondlopen, maar was zo bang geworden van iets, dat ze zich niet had laten zien. De buuf trok een deurtje van een kast verder open, en zag ineens een kat die wegsprong.

Het is een echte binnenkat die het balkon al eng vindt. Ik ben dus zeer opgelucht dat ze niet voor haar hachje heeft hoeven vechten ergens buiten in de regen. Dat ze gewoon de voordeur uit had kunnen lopen en bij mij weer naar binnen tijdens alle momenten dat ik met buuf heb staan kletsen, vergeef ik haar maar. Paka is echt een beetje een muts, en ze heeft zich volledig volgens haar karakter gedragen: mutserig.

Ik kijk er naar uit om weer gezellig met de kat naast de naaimachine aan de slag te gaan met de rest van de huisjes. Zijn jullie de afgelopen weken ook lekker opgeschoten met jullie projecten? Ik kijk uit naar foto’s!

Lieve quiltgroeten,

Marjolein den Boer