Hoe het begon

Nagenietend van de quiltreis naar Nantes, realiseer ik me dat dingen soms wonderlijk kunnen lopen. In mei 2022 bezocht ik in de St. Joriskerk te Amersfoort een quilt-tentoonstelling die was georganiseerd door Petra Prins en het quilttijdschrift Quiltmania.

Bij de ingang raakte ik aan de praat met een voor mij onbekende dame en lieten we elkaar onze laatst gemaakte quilts zien op de telefoontjes. Tot mijn gesprekspartner, na het zien van mijn laatste quilt iemand erbij riep en zei: ‘Dit moet je even zien!’. Die persoon zei: ‘Ja, die is heel mooi! Vind je het goed om hem aan Carol te laten zien?’ Ik was wat verbaasd en werd naar Carol gebracht, die verderop in de kerk stond. Ook Carol vond de quilt erg mooi en zei dat ze hem wilde publiceren in Quiltmania.

Het volgende jaar zou de grote beurs ‘Pour l’Amour du Fil’ in Nantes als hoofdthema Nederland hebben en daar zou mijn Smuigerquilt, want daarom ging het, goed bij passen. Ik was overdonderd en wist niet goed wat te zeggen. Carol produceerde veel tekst zoals prachtige quilt, publicatie, contract, het blijft jouw quilt, emailadres. Ik gaf haar mijn emailadres en zweefde verder over de tentoonstelling met de gedachte dat ik een groot compliment had gekregen, of de quilt nu gepubliceerd werd of niet.

Smuigerquilt

De quilt heet Smuigerquilt, een naam die mogelijk vragen oproept. Sinds 12 jaar woon ik als verknochte Amsterdammer in de Zaanstreek. In deze streek zijn er, in verband met de bodemgesteldheid, veel houten huizen. Deze houten huizen hebben een stenen schoorsteen met boven de open haard, een betegelde schoorsteenmantel. Wanneer het haardvuur brandt, worden de tegels warm en verspreiden hun warmte zo in de kamer. Zo’n betegelde schouw wordt in de Zaanstreek Smuiger genoemd.

Het patroon in Quiltmania

Een paar weken na het gesprek met Carol in Amersfoort, kreeg ik een email uit Frankrijk met de vraag of Quiltmania mijn quilt mocht publiceren en hoe een en ander in zijn werk zou gaan. Eerst kreeg ik een contract met alle voorwaarden, afspraken en regelingen. Vervolgens rende ik naar de slaapkamer om de quilt van het bed halen, hem uit te kloppen en gauw in een doos te doen zodat hij schoon zou blijven. Het contract gelezen, getekend en teruggestuurd.

Tot november was het een hele tijd stil. Er volgde nu veel emailoverleg met een redactrice van Quiltmania omdat zij een patroon zou maken van mijn quilt. Dit was voor mij bijzonder. Ik had mijn quilt ontworpen in EQ8 en zelf op de machine gemaakt. Nu moest dit zodanig verwerkt worden dat voor anderen duidelijk was wat de bedoeling was, welke maten en technieken nodig waren om de quilt te maken – iets waar ik nooit over had nagedacht. Dit bleek nogal een klus te zijn, voornamelijk in verband met de maten.

In januari kwam de pakketbezorger aan de deur om de quilt op te halen en naar Frankrijk te brengen. Ondertussen had ik me aangemeld bij de busreis van het Quiltersgilde naar Frankrijk. Quiltmania vroeg nog om een foto van mij en had nog wat vragen. En toen in maart, een plof in de brievenbus. Daar was de editie van Quiltmania met mijn quilt erin. Hij staat er werkelijk prachtig in. Het is een wat wonderlijke en onwezenlijke ervaring: de quilt die je gemaakt hebt als patroon in een blad te zien.

Naar Nantes

De reis naar Nantes was een avontuur. Van tevoren had ik een aantal mogelijkheden om naar Nantes te reizen bekeken en daarbij ook de plattegrond en de plaats van de tentoonstelling bestudeerd. Uiteindelijk leek me de bus van het Quiltersgilde de meest praktische optie. Om vanuit Koog aan de Zaan om 8 uur ’s morgens op station Utrecht te zijn is voor mij, als avondmens, geen pretje. Echtgenoot bracht me naar het station, de trein was op tijd, dus om 8 uur zat ik in de bus, waar ik de eerstvolgende uren heb zitten slapen.

De reis ging sneller dan verwacht en de volgende dag kwamen we rond 15 uur in het hotel in hartje Nantes aan. Ik ken Nantes van 45 jaar geleden als een wat slaperige, verwaarloosde provinciestad en wist niet wat ik zag. Klein Manhattan aan de Loire. Ik besloot om die middag de kathedraal en het kasteel te bezoeken. Liep wat richting een groot plein om me te oriënteren. Op dat plein stopte, tot mijn verbazing, een tram, die ging richting Beaujoire. Die naam herkende ik, daar was de ‘Pour L’Amour du Fil’ tentoonstelling. Na wat informatie ingewonnen te hebben, gauw een kaartje gekocht en op de tram gesprongen richting Beaujoire.

Ik vind het heerlijk om alleen in een vreemde stad te reizen en zo wat couleur locale mee te pikken. Aangekomen bij de tentoonstelling mocht ik gratis naar binnen vanwege Happy Hour. Snel doorgelopen om te zien waar en vooral hoe mijn quilt erbij zou hangen. Na enig zoeken kwam ik op de Nederlandse afdeling van Quiltmania en daar hing hij op een prachtige, prominente plek. Ik liep naast mijn schoenen van trots. Merkwaardig om vreemden jouw quilt te zien bestuderen en met telefoontjes detailopnamen te zien maken. Dan zien ze meteen wat er allemaal mis mee is. Maar nee, ik kreeg niets dan lof. Kortom: deze ervaring is een zalfje voor de ziel.

De tentoonstelling

De volgende dag was de spanning eraf en kon ik in alle rust al het moois op deze tentoonstelling zien. Hoewel ik niet zo’n beursmens ben, vond ik deze show toch heel bijzonder. Alles werd met veel zorg en smaak gepresenteerd. Overal waren gezellige zitjes geplaatst, waardoor het een heel prettige sfeer kreeg. Er waren werkelijk prachtige quilts te zien en een dag was eigenlijk te weinig om alles goed in je op te nemen. Ook bij de stalletjes waren bijzondere zaken te koop zoals antieke tops en blokken waarvan ik de verleiding niet heb kunnen weerstaan. Zo kwam ik na vier dagen weer uitgeput maar dolenthousiast thuis, een fantastische ervaring rijker.

Titia Tebben