Een normaal leven

Wat heet normaal

Als deze ongewone periode mij iets geleerd heeft dan is het wel hoe normaal en vanzelfsprekend ik tot nu toe geleefd heb. Natuurlijk gebeurde er wel eens iets waardoor de dingen niet zo liepen als gepland en natuurlijk was ik me echt wel bewust van het bevoorrechte leventje dat we hier leiden. Tegelijkertijd was het ook heel normaal om maar van alles te plannen en te ondernemen.

Mijn hele agenda voor dit jaar was vol gepland met allerlei activiteiten:  het meedoen met exposities o.a. samen met alle cursisten van Carola Mokveld en aan de Grunge expositie in Rijswijk o.l.v. Ineke Schutanus van Quiltkompas.   Ik had me aangemeld  als vrijwilligster voor Rijswijk en  de Textieldagen in Leiden. Kon ik het ook eens de andere kant meemaken.

Voor begin mei hadden we een leuk hotelletje geboekt in Karlsruhe zodat ik op mijn gemak over de Nadelwelt beurs kon zwerven. Birmingham stond voor dit jaar op het lijstje en wellicht ook nog even naar Londen voor het Hand Made Festival. Bijkomend voordeel zou zijn dat ik na ieder avontuur vol met verhalen zou zitten en zo de ene na de andere blog voor het Quiltersgilde zou kunnen vullen.

In juni naar Engeland naar vrienden in Cornwall en dan doorreizen naar St Ives…….. en vooraf nog even mijn vader op de bus zetten voor zijn tocht naar St Petersburg. Kon hij eindelijk op zijn 83^ste de Hermitage in het echt bewonderen.

Dan noem ik hier alleen nog maar de reizen en heb ik het nog niet over de kapper, de lunch met vriendinnen, de workshops enz. Allemaal leuk, allemaal vanzelfsprekend en vast voor velen herkenbaar, toch….?

Het nieuwe normaal

En toen was daar COVID-19 samenvallend met de ingrijpende gebeurtenis van het overlijden van mijn vader. Alles staat stil en de wereld wordt opeens heel klein. De snelheid waarmee de ziekte toeslaat is onvoorstelbaar en alles wat je er over leest (het betrouwbare nieuws dan) is waar. Dat je dan zelf zo maar onderdeel wordt van dit wereldnieuws, alles is toch altijd een ver van je bed show, drong maar moeilijk tot me door. Maar het is realiteit, geen fictie, geen film.

Veel verdriet, een lege agenda en grijze -lekker belangrijk- uitgroei dat is het nieuwe normaal geworden. Maar ik geef de moed natuurlijk niet op. Het gaat goed komen. Of we er sterker uit komen zoals ik tijdens reclames steeds hoor, weet ik niet maar wijzer en bewuster, dat zeker wel.

Sorry als je nu denkt:  niet weer over Corona, hé. Maar ik moest het even delen. Het speelt nu eenmaal een al overheersende rol in mijn maar denk ook jullie leven.

Quilters samen online actief

Waar ik wel zeker nu wel van kan genieten zijn al die activiteiten die online zijn ontstaan. Geweldig.

Zo is daar het project van Claudia Pfeil, genaamd ‘Pfearless Corona Pfighters on a Quilters Mission’. In een gesloten Faceboekgroep deelt ze heel gul haar manier van ontwerpen en werken aan de hand van een vrolijke bloemenquilt . Het is op Facebook een echte hit, 1101 leden, en werkt mondiaal zo verbindend, heel bijzonder. Zelf was ik, nog voor mijn vader ziek werd, ijverig mee gaan doen maar door alles wat er daarna is gebeurd, is het blijven liggen. Nu zie ik zoveel mooie resultaten voorbijkomen dat ik er voor gekozen heb het er bij te laten en gewoon te genieten van het werk van anderen.

Zit ik natuurlijk wel met al die gesneden lapjes. Nu had ik onlangs bij Nanno Creative speciale tussenvulling voor het maken van ovenwanten e.d. gekocht en laat ik nu een vriendin hebben die heel graag kookt/ bakt en volgende week jarig is….komt ook dit goed.

Ovenwanten in wording

Carola Mokveld doet het weer op een andere manier. Bij haar kun je je aanmelden voor een wekelijkse nieuwsbrief waarin kleine creatieve opdrachten staan. Foto’s van je resultaten kun je naar haar sturen en worden gedeeld in de volgende nieuwsbrief. Zo heb je toch het idee dat je met elkaar creatief bezig bent en brengt het je wellicht ook weer op nieuwe ideeën.

Kleine projecten

Ik las laatst in een van de andere blogs die op deze website voorbij kwam dat ze het deze periode fijn vond om aan kleine, overzichtelijke projecten te werken. Dat vond ik heel herkenbaar. Op een of andere manier is het lastiger om me te focussen en dan is een kleiner project prima te hanteren. De eerder genoemde ovenwanten zijn daar al een goed voorbeeld van.

Zo heb ik, voor het eerst in jaren, weer eens wat eigen kleding gemaakt. Wel zo handig want passen in de winkel vind ik momenteel niet zo’n prettig idee. Er zijn zoveel leuke en makkelijk te verwerken stoffen dat een zomerrok in een ochtendje zo gemaakt is.

Zomerrokken

Een pineapple blok doet het ook best goed als afleidingsproject. Ik had nog voorbedrukte foundation liggen en dacht  stroken snijden, dat moet wel lukken. Om te bekijken hoe het eindresultaat gaat worden zonder dat je alle blokken al moet maken, gebruik ik een fotoapp. Ik maak één blok, maak daar een foto van en plaats die dan binnen 4 kaders. Met wat draaien en/of spiegelen kun je een aardig beeld krijgen van hoe het gaat worden.

Pineapple blok 2

Pineapple blok 1

Zo kom ik uiteindelijk de crisis wel door. Uiteindelijk heb ik het, ondanks alle verdriet, het toch nog steeds heel goed in dit nieuwe normaal. Pas goed op jullie zelf en tot een volgende keer (wellicht met compleet grijze haren 😉).

Monica van Leent-Bergkamp