Dramaquilt Disigne

Blogbericht geschreven door Gerie Lammers.

Allereerst een OPROEP

Hoi, daar ben ik weer, Gerie.
Misschien heb je het al gezien, maar ik zit tegenwoordig in de Commissie Modern. Een van mijn taken hierin, is het insturen van blogberichten met betrekking tot Modern Quilten. En daar kan ik jouw hulp erg goed bij gebruiken. Het is teveel werk om alle berichten zelf te schrijven. Dan kom ik niet meer aan quilten toe, dat kan nooit de bedoeling zijn. Dus, als je een moderne quilt gemaakt hebt, en je wilt je verhaal daarover (met foto’s) delen, dan kun je dat naar mij sturen, dan zorg ik dat jouw blogbericht bij de juiste persoon terechtkomt, die het dan weer op de website zet.

Dit zelfde geldt ook voor moderne quiltgroepen. Wil je je als groep voorstellen of heb je gezamenlijk aan een leuk project gewerkt, stuur mij dan ook een berichtje. Mijn emailadres is: gerie.lammers@quiltersgilde.nl.

Mijn Dramaquilt

En door met het blogbericht waar het eigenlijk omgaat vandaag. Mijn dramaquilt. Misschien denk je nu: Drama, drama, dat zal wel meevallen. Nee, dat doet het niet. Het is echt verschrikkelijk. Het is minstens tien jaar geleden dat ik er aan begon, maar nu is hij dan eindelijk af. Ik neem jullie mee in het proces. Het is 2014. Misschien zelfs 2013, ik weet het niet meer precies. Het is allang geleden. De quilt is dus nog niet modern, want dat deed ik toen nog niet. Maar een aantal van de valkuilen waar ik soms met open ogen inliep, kunnen ook bij moderne quilts plotseling op je pad komen, dus het verhaal is toch van toepassing.

2014 dus

Met mijn gebruikelijke overenthousiasme had ik het onbesuisde idee opgepakt om een quilt te ontwerpen en dat ontwerp te gaan verkopen. Tot zo ver ging alles nog goed. Aan de slag, toen nog met EQ6.

Populaire kleurtjes, de quilt moet een heleboel mensen aanspreken. Waarschijnlijk zou dat ontwerp, in een mooi patroon gegoten, nog beter verkopen wanneer ik er een echte quilt van zou maken. Alleen maar zo’n computerschermfoto is ook maar zo kaal. Vol goede moed toog ik naar de quiltwinkel, met mijn stoflijstje, om gezellige stofjes bij elkaar te zoeken. Ook dat ging nog van een leien dakje.

Proef quilt maken

Ik schakelde wat vriendinnen in, die, net als in het echt, mijn patroon zouden “proef” maken. Een vriendin haakte al vrij snel daarna af. Dat was een veeg teken. De tweede vriendin maakte haar quilt in no-time af. Deze quilt is heel mooi geworden, absoluut geen dramaquilt. Omdat ik zelf vlak voor deze quilt een enorme grote quilt had gemaakt, wilde ik een kleinere quilt. Ik drukte mijn patroon kleiner af en bedacht dat het superhandig zou zijn om alles Quilt-As-You-Go aan elkaar te maken.

Het noodlot sloeg toe

En daar kwam het noodlot voor het eerst voorbij. Een gigantische computercrash. Alles weg. Het enige dat mij nog restte, was mijn kale computerschermfoto. Ik kon wel janken. En dat heb ik ook gedaan.

EQ8 aangeschaft. Ik had toen nog niet door hoe ik een Quilt-As-You-Go-quilt kon tekenen, maar ik dacht hé, wat maakt het uit, ik weet wat ik bedoel, ik druk gewoon die blokken af en maak het naderhand aan elkaar. Hoe moeilijk kan het zijn? Inderdaad, helemaal niet moeilijk, maar je krijgt wel een afwijking met de naadtoeslag. De rij blokjes wordt langer dan het middenblok. Geen punt, stof zat, onderzetters zijn altijd leuk.

De blokjes gewoon nog een keer afgedrukt, iets kleiner nu. Het leek mij ook een goed idee om niet alle blokjes in 1x af te drukken, maar per rij. Vraag me nu niet waarom me dat zo’n goed plan leek, ik weet het echt niet meer. Want tegen de tijd dat ik de eerste rij blokjes afhad, was ik vergeten dat de blokjes van maat veranderd waren. Of nee, ik was het niet helemaal vergeten, ik was alleen de preciese afmeting vergeten. Weer nieuwe onderzetters, dus. En nog een nieuwe poging. Na vele pogingen had ik eindelijk drie randen rond mijn middenblok zitten.

En ja, op de foto is het duidelijk te zien, de blokjes zijn niet goed. Ik heb waarschijnlijk een onderzettertje bij de goede blokjes gelegd. Maakt niet uit, met halfvolle moed weer verder. De bloemetjesranden er omheen. Alles netjes opgemeten, op maat geknipt, gesandwicht, gequilt en toen paste het weer niet. Stukken aan elkaar ‘gelast’, ik krijg die quilt wel passend.

Quilt passend maken?

Passend wel, maar ik werd zeeziek van de quilt, zo erg golfde die. Ongelooflijk. Randen er weer af, eerst nieuwe (ruime) stukken geknipt, gequilt en toen pas op maat geknipt. De golf was er bijna helemaal uit. De volgende partij blokjes. Nieuwe ronde, nieuwe maat. Of toch niet? Alles opnieuw uitgerekend. Ja, zo is het goed. Nieuwe blokjes gemaakt. Blokjes aan elkaar. Na meten, alles goed. De rand aan de quilt. ##&%$#@#$#%^^&&###!  Kijk vooral naar de rechterkant van de quilt.

Ik. Ga. Die. Quilt. Passend. Krijgen.

Opnieuw alles berekenen. Heb ik al ooit verteld dat rekenen nooit mijn sterkste kant was? Weer een nieuwe maatvoering voor de blokjes. Maar goed dat ik niet alle blokpatroontjes in eens heb geprint, wat een papierverspilling zou dat zijn geweest. Misschien was dit wel de reden dat ik dacht dat het beter zou zijn in partijen. Ach ja.

De blokjes met een ruime naadtoeslag, zodat ik ze goed passend kan snijden. Maar eerst nog eens narekenen. De blokjes weer in een rij.

Het lijkt nog steeds goed te gaan. Rij na rij er aan. Voorzichtig. De laatste bloemetjesranden. Na de vierde rand komt de golf weer een beetje terug. Ik ben er wel klaar mee. Hierbij mijn Dramaquilt, met bonusgolf. Ik ben er toch blij mee.