de grote leegte

De grote leegte…

Om ons heen zien we de grote leegte; lege schappen, lege straten, lege scholen. Dat doet een aanslag op ons allemaal. Ik vond op de Facebookpagina van vriendin Willy uit New Jersey deze krantenpagina van The New York Times. Het geeft als geen ander stuk tekst aan wat er aan de hand is denk ik. Je kunt foto’s plaatsen van lege schappen, maar hoe anders komt dit over…

 

 

Facebook, Messenger, Twitter, LinkedIn en Whatsapp zijn ons dagelijks brood. We Facetimen, Zoomen en doen allemaal ons best om HET virus niet verder te verspreiden.

We sturen grappige en lieve berichtjes aan elkaar, we maken kaartjes, doen boodschappen voor de buren, huilen bij de laatste DWDD en weten soms niet waar we het zoeken moeten. De wereld om ons heen maakt ons bang, boos, gefrustreerd en wat al niet meer. En we maken ons zorgen, over hoe dat nou moet in de ziekenhuizen, hoe dat nou moet als het achter de rug is want die economie wordt er niet beter van.

 

Machteloos?

 

De machteloosheid grijpt ons soms bij de keel. Mijn zorgen en gevoelens zijn die van jullie: de ouders, de kinderen, de economie, en vooral die mensen die zo ziek zijn en waar we maar zo weinig aan kunnen doen. We kunnen ze niet eens vasthouden.

 

Nou weet ik niet hoe jullie in elkaar zitten, maar ik ben geen sombervrouws van nature. Ik zie gauw de zonnige kant en ben goed in staat om het beste te maken van een situatie die ik niet kan veranderen.

 

Toch ben ik verdrietig. Ik lees een een artikel uit de Harvard Business Review over dat dit proces, wat wij allemaal doormaken, een soort rouwproces is. Daardoor begrijp ik het weer. Die ken ik. Die metgezel hebben we eerder bij de kop gehad: rondom mijn scheiding, na het plotselinge sterven van mijn vader, en het verlies van schoonvader en schoonmoeder.

 

Ik weet hoe dat werkt, rouw. Ik ben erop afgestudeerd en ben dus zowel ervaringsdeskundige als professional in rouw. Dus… neem ik de tijd om af en toe een dag veel te slapen en af en toe te huilen. Neem ik de tijd om veel te wandelen met mijn thuiswerkende man. Zorg ik voor goed en lekker eten.

En ik maak mooie dingen.

Schoonheid

 

Want… er is weinig dat mij zoveel troost biedt als in mijn atelier aan het werk zijn met mooie stofjes en mooie materialen. Er komen kleine klusjes uit mijn handen: de armleuningen van Berts’ bureaustoel zijn versleten en gescheurd. Dus: vrolijke hoesjes:

 

 

Kleine moeite, groot plezier: en manlief helemaal happy.

Hij krijgt een nieuw mapje voor zijn visitekaartjes. Omdat het niet erg fraai is afgewerkt heb ik er dus mooi geen foto van gemaakt :-) Maar hij is weer blij.

Ik ga op een morgen heel vroeg foto’s maken van de zonsopgang.

En denk, “Vanwaar de zon opkomt tot waar zij ondergaat… ”

 

We gaan een maaltijd halen bij ons ons lievelingsrestaurant in Harderwijk en ik maak bij de laaghangende zon foto’s van de tulpen langs de boulevard. In het bos ga ik diep door de knieën voor de prachtige details van de schepping…

 

 

Ik maak een serie kaarten om naar familie en vrienden op te sturen en word zelf helemaal blij van de lieve reacties.

 

 

Ander werk…

Daarnaast ben ik bezig met ander werk: experimenteren en onderzoeken.

Wat doet zo’n kleurenliefhebber als ze eens alleen met zwart, wit en grijs werkt? Ik probeer het en verras mezelf… Ik vind het LEUK! Dit werk is gemaakt met mixed media: papier, gesso, verf, potloden, papiertjes, stofjes en borduurwerk…

 

 

Ik ga een weekeind later verder met mezelf uitdagen: nu pak ik zwart met goud. En opnieuw… blij… Nu werk ik met een stevige glanzende goudstof, waarop ik 19 hele kleine stukjes maak. Tyvek, textielverf, stof, papier, kraaltjes en lovertjes. Het is nog niet af maar ik denk nu al aan de volgende uitdaging met zwart en één andere kleur…

 

 

Doordat ik mezelf beperk en inkader merk ik dat er ruimte komt in mijn creativiteit.

Hé… een vergelijking is snel gemaakt… Kunnen we dat ook toepassen op andere fronten?

 

Mijn laatste foto gaat over ecoprinten: lappen gebeitst in sojamelk, ingebonden met gedroogde, geweekte eucalyptusblaadjes en ander blad, blauwhout en saffloer en kurkuma… ze liggen nu op de verwarming te wachten tot het vanmiddag vier uur is. Ik krijg er ondersteuning bij via  de blog van Nienke Smit

Bert geeft aan dat hij loempia wil eten…

 

 

Pas na die 24 uur mag ik ze uitpakken… WAT een oefening in geduld!

Hoe maak ik mezelf happy in omstandigheden die dat niet zijn? Door schoonheid op te zoeken en vast te leggen.

Binnenblijven, ingekaderd, het is moeilijk, maar ook niet. Hoe creëren jullie ruimte voor jezelf?

Laat het me weten… het helpt mij echt.

Heel veel liefs,

En sterkte,

Hilda.