Wie zetten wij in het zonnetje?

Wij kennen denk ik allen de voorpret: binnenkort is er een quilttentoonstelling! En er zijn winkels met allerlei stoffen en attributen te koop!

Veel mooie quilts bekijken, inspiratie op doen en ….. struinen bij de winkeliers. De mooie stoffen zien en voelen, een bepaalde stof of garen proberen te scoren of jezelf soms op iets onverwachts trakteren.

Vandaag ga ik je meenemen achter de schermen. Ik ga je laten zien hoe veel werk, toewijding en voorpret vooraf gaat bij de mensen achter de toonbank, opdat jij dat juiste stofje of garen zult vinden bij één van hen. Daarvoor kruip ik in mijn rol van de winkelier.

 

Waar begin ik?

Mijn allereerste voorbereiding: in een vroegtijdig stadium inschrijven bij de organisatoren van een evenement; want voor de inschrijving moet ik bedacht hebben hoe veel vierkante meter ik wil huren, of ik stroom wil afnemen, of ik tafels nodig heb. Aan dit alles zit een prijskaartje vast.

Kan ik zelf een standplaats kiezen of wordt die mij toegewezen?

Want een goede standplaats is belangrijk voor mijn klanten om mij te vinden en ook voor de opbouw van mijn stand.
Drie à vier weken van te voren moet ik zorgen dat mijn voorraden op peil zijn, zodat ik alles tijdig kan voorbereiden.

Dan kan het grote snijden beginnen, want iedere fat quarter of halve meter die te koop is, moet door mij eerst van de rol stof worden gesneden en in bakjes opgemaakt worden.

Vaak is een deel van een rol stof gekreukt en moet ik voor het snijden de stof strijken. Een flinke klus, maar tegelijkertijd is het alsof ik in een snoepwinkel ben! Ik geniet van al die mooie stoffen, de kleuren, de verschillende dessins.

 

 

Dichterbij de beurs…

Hoe dichterbij de dagen van de beurs komen, hoe meer ik me verheug op die dagen.

Maar ook: hoe meer ik gespannen raak want iedere beurs is anders.

Het is onvoorspelbaar hoe het zal lopen.

Ik verheug me op het contact met de bezoekers: de gesprekken over hun werk, de quilts die zij laten zien en waarvoor zij de juiste kleur en dessin stof nog nodig hebben. De liefde en toewijding waarmee vele quilters een speciale quilt maken voor een geliefde familielid of vriendin. Ik geniet van de uitstraling van al die mensen, en van het plezier dat zij beleven aan het quilten, krijg ik energie.

Maar nu sta ik te mijmeren, terwijl er nog zo veel voorbereidende werkzaamheden liggen.

Wat moet er allemaal gebeuren???

Behalve de stoffen snijden staat op mijn lijst alles wat ik mee moet nemen.

Naast alles voor de verkoop, heb ik veel nodig voor opbouw en aankleding van mijn stand.

Kleden voor op tafel, kleden om ’s avonds de stand af te dekken. Verlichting, gereedschap, trapje, quilts om op te hangen.

Het karretje voor vervoer van en naar de auto, het pin apparaat, het geldkistje. Veel flesjes water, visitekaartjes, zakjes voor de klanten, afvalzak en ga zo maar door.
En dan moet ik vanmorgen ook nog tijd vrij maken voor pilates les.

Die heb ik wekelijks hard nodig om mijn conditie op peil te houden en gezond te blijven omdat zo’n beurs van drie à vier dagen te vergelijken is met een marathon lopen! Je moet leren om je energie te verdelen over die vier lange dagen plus een dag tevoren opbouwen. Anders haal je de eindstreep niet.

 

De laatste loodjes ervoor…

Morgen ga ik opbouwen en het werk en de spanning stijgt. Heb ik alles? O nee, ik moet nog wat bestellingen klaar maken voor klanten die de stoffen op de beurs bij mij willen ophalen.
Zo besparen zij verzendkosten.

Ik kijk ernaar uit om ze te zien en ook de mede-winkeliers weer te ontmoeten. Zij zijn uiteindelijk mijn collegae en het is heel fijn met elkaar uit te wisselen en bij elkaar steun te vinden.
Na een onrustige nacht is het de auto inpakken geblazen. In de loop van de week heb ik alles op de begane grond klaar gezet. Mijn webwinkel en alles voor mijn bedrijf speelt zich af op de eerste etage van mijn huis.
Inmiddels ben ik zo ervaren dat ik met behulp van mijn man in een half uur de auto geladen heb. Ieder klein hoekje van de auto is benut.

Ik rijd na de ochtendspits weg; wat een luxe vergeleken met de komende dagen… dan wordt het namelijk half zes opstaan om er bijtijds te zijn.

 

 

 

 

De opbouw.

Als ik gearriveerd ben, zoek ik een parkeerplaats.

Gelukkig ben ik nog redelijk vroeg en sta ik niet al te ver van de ingang. En ook in de hal heb ik een gunstige plek toegewezen gekregen; dichtbij de ingang.

Daarmee ben ik in mijn nopjes. Ik zit “in de loop” wat betreft de bezoekers.
Als ik alles uitgeladen heb, word ik rustiger want het inrichten vind ik leuk en ik wil er iets moois van maken voor de bezoekers.

Mensen doen veel moeite om te komen! Sommigen nemen een vrije dag, of komen van ver. Ze hebben er zin in!

Men wil een dag met een feestelijk tintje. De stoffen zelf kunnen zien en voelen.

Nieuwe ideeën opdoen, nieuwe snufjes en trends ontdekken.
Tegen het einde van de middag keer ik huiswaarts, gelukkig geen file.

 

 

De eerste dag.

De eerste dag vroeg opstaan dus want ik moet de laatste benodigdheden nog inpakken. Ik snijd brood in kleine stukjes, want tijd om een hele boterham te eten is er vaak niet.

Ik neem een gezond ontbijt als goede voorbereiding. Onderweg haal ik mijn vriendin, die mij de komende dagen wil helpen.

Zo fijn dat ze dat wil doen: met name in de drukke uren, zo tussen 10.30 en. 15.00 uur. Daardoor kan ik bijvoorbeeld tussendoor even naar het toilet.  Of als het wat rustiger is, kunnen wij om beurten even rondkijken.
De eerste dag heb ik plankenkoorts. Een prettige opwinding over hoe de dag zal verlopen.

Welke bekenden komen er? Wat voor leuke werken krijg ik te zien? Dat is echt onvoorspelbaar.

Zo heb ik vorige keer op één dag een hele mand met een stippenstof geheel leeg verkocht.

Dat betekende ’s avonds nog voor de volgende dag een uur lang stippenstof snijden, vouwen en in de bak doen. Aan het einde volgende dag was de bak nog geheel vol. Geen fat quarter er van verkocht. Hoe zal het vandaag gaan?

 

De deuren gaan open…

De stemming zit er al vroeg in, veel bezoekers en geen tijd om te rusten.

Ik zorg dat mijn vriendin en ik veel water drinken en een stukje fruit eten tussendoor om fit te blijven. Tegen half vier wordt het wat rustiger en als de beurs om 17.00 uur sluit, kunnen wij opruimen. We dekken de tafels af, we hangen een kleed op waarmee alles aan het oog onttrokken is en nemen de kas, het pin apparaat en onze tassen mee.

We moeten vooral niet de lijst vergeten met wat ik vanavond nog moet voorbereiden en inpakken voor morgen!
In de file naar huis. Zo fijn dat mijn vriendin naast me zit in de auto; door het napraten over de dag blijf ik wakker! Eenmaal thuis is het koken, eten en stoffen snijden, opvouwen en de tas voor morgen inpakken.

De tweede en volgende dagen ben ik veel meer ontspannen. Ik kan genieten van de vele leuke contacten met bezoekers.

Van hun vreugde over ons aanbod en hun eventuele aankoop.

Van de kortstondige gesprekken met collega winkeliers over hoe het bij hen gaat, de onvoorspelbaarheid van ons werk.

Soms hebben zij het de ene dag heel druk en is het bij ons rustigjes en soms omgekeerd. Het blijft onvoorspelbaar en spannend. Ook een beetje verslavend.

Iedereen is het erover eens dat we na een periode van rust, weer uitkijken naar een volgende beurs! En na afloop met plezier terugkijken op ons werk.

 

Na de beurs.

Het einde van de laatste dag nadert. Er loopt nog slechts een enkele bezoeker rond en wij beginnen voorzichtig aan het opruimen van onze eigendommen.

Van de organisatie mogen wij niet eerder inpakken en afbreken voor de eindtijd om 17.00 uur.

In de loop van de jaren heb ik een systeem ontwikkeld hoe ik dat het beste kan doen.

Nu maar hopen dat ik met mijn auto dichtbij de uitgang kan komen en niet klem zit, zodat ik snel kan laden. O fijn, de organisatie heeft hoge karren klaar staan om in te kunnen laden. Dat betekent aanzienlijk minder werk dan met mijn opvouwbare karretje van de bouwmarkt heen en weer rijden.

Naar huis!

Naar huis rijdend denk ik eerst aan de komende dagen: auto uitpakken, alles weer thuis organiseren. Terwijl ik het liefste uit wil rusten, en de bestellingen die op de beurs geplaatst zijn klaarmaken en verzenden… Ik wil de kas opmaken en kijken of ik quitte heb gespeeld of wat winst heb gemaakt.
Daarna denk ik tevreden: “Het zit er op en ik kijk met plezier op de dagen terug. De bezoekers hebben met hun enthousiasme gedeeld, laten zien hoe zij hun stoffen gebruiken en verwerken. Er is zo’n diversiteit aan creativiteit, kleur- en stof gebruik, technieken. En voor mij is dat de kroon op mijn werk. Dat laat mij merken hoe ik met mijn aanbod de schakel ben in het proces tussen de stoffen, de klant en de uiteindelijke quilt.”

En tot slot denk ik blij: “Yes!! Hier doe ik het voor”.

Beste lezer, de moraal van het verhaal: bij het maken een quilt stoppen wij er veel energie, toewijding, tijd en geld in.

Als je dat optelt is een quilt onbetaalbaar.

Zo is het ook met de leveranciers van onze stoffen en benodigdheden.

Zij besteden veel energie, toewijding, tijd en geld er in om ons een plezierige dag op de beurzen en tentoonstellingen te bieden.

Daarom wil ik hen door het schrijven van deze blog even in het zonnetje zetten.

Hartelijke groet,

Yvonne Panofsky