Een serie berichten over prijswinnaars van de wedstrijd “Gastvrijheid”. Hoe komen zij tot hun idee en ontwerp. En hoe bijzonder om te lezen dat zij helemaal niet dachten een prijs te gaan winnen. Hier het verhaal van Lia Meiborg, zij kreeg de prijs voor originaliteit.

Een juryrapport

De juryleden bij de wedstrijd ‘Gastvrijheid’ vonden het een grote eer om werk van anderen  te mogen beoordelen. Mij lijkt het een hels karwei. Ikzelf doe het geregeld met vriendinnen en heb dan ook een duidelijke eigen mening, maar zou die toch niet in het ‘echie’ willen delen. Bovendien moet je je kritiek ook nog verhullen in positiviteit, omdat de maakster/maker er wel zijn hele hart en ziel in gelegd heeft. Ik weet dan ook dat sommigen de beoordelingen niet in nabijheid van anderen willen openen. Ikzelf heb de afgelopen jaren er wel een hoop van geleerd.

Het bovenste deel van zo’n beoordelingsbriefje is meestal goed, het onderste deel altijd minder. En ik denk dat de ‘quilter’-jury daar wel gelijk in heeft. Ik ben helemaal geen quiltster, alhoewel ik daar wel iets van probeer te leren. Mij gaat het om het beeld, niet de techniek. Meestal bekijk ik ook het werk van de juryleden en weet dan vaak vooraf waar ze op zullen letten. Maar eigenlijk is hun mening ook maar een mening en maakt het mij niet uit wat ze er van vinden. Als ik er maar gelukkig van ben geworden tijdens het maakproces.
Wat ik wel heel goed vond van deze jury is dat ze het onderscheid tussen traditioneel, art en modern quilten hebben laten varen en hebben veranderd in verwerking thema, originaliteit en kleurgebruik. Daardoor konden ze ook anders en beter kijken. Dat merk ik aan hun opmerkingen en zelfs vragen:  Waarom een zonnetje?, Waarom tekst? Waarom een zwarte achtergrond? Waarom dat felle rode leder? Waarom de mensen op de achtergrond niet wat kleiner? Is verwelkomen niet een betere titel dan gastvrijheid?
Behalve die laatste vraag ben ik met al het andere eens, omdat ik daar ook flink heb zitten ‘ploeteren’.

Hoe ik begin

Van te voren ontstaat er een vaag idee, die ik tijdens het maken uitwerk. Het liefst werk ik met een soort van collagetechniek. Niet een plaatje wat al duidelijk is en dan helemaal plat quilten, maar delen waarmee ik kan schuiven en over elkaar kan leggen.
Ik ben begonnen met theezakjes en labeltjes plakken m.b.v. Mod podge. Het werd een fragiel geheel wat ik verstevigde door het op een zwarte lap te leggen. Gewoon omdat die voorhandig was en het beste zou passen met de zelf geverfde lappen waar ik de figuren uit zou knippen, dacht ik. Daarna ben ik allerlei mensen die op een terrasje zaten gaan uitknippen. Verschillend van grootte zodat ik diepte kon creëren. Maar het geval wilde dat de voorste persoon veel te groot werd. Die ben ik hierna gaan gebruiken voor werk in N. Groningen, wat ik na dit kleed heb gemaakt. De achterste personen waren kleiner, maar kon die alleen kwijt op krukken en statafels, waardoor ze weer groter lijken.

Rood leer en letters

Het leek nu wel op een terras, maar alles was grauwig, ook door die zwarte lap. En vooral als je met een wedstrijd mee doet is kleur belangrijk. Dus toen heb ik dat leder erbij gebruikt. Knalrood. Dit was nauwelijks te knippen. De details probeerde ik met stof, later lint en tenslotte koord op te lossen. Toch vond ik het niet zonnig genoeg en heb er tenslotte een zonnetje bij gezet. Daar had ik als juf een hekel aan, omdat alle kinderen altijd zonnetjes tekenden. Ik heb andere oplossingen en elementen geprobeerd, maar kwam bij deze ook zelf geverfde stof telkens terug. Tenslotte heb ik de tekst  erin geborduurd, omdat ik vind dat letters ook beeld kunnen vormen. En ik gebruik teksten vaak om iets te suggereren. Bv. in dit werkstuk ,gekeuvel, gekeuvel …..Ook omdat ik het een geinig woord vind.

Al met al moest ik mezelf geregeld bedwingen om niet teveel te willen. Dat is vaak de grootste valkuil.

En…ik had na N. Groningen niet het idee om met dit werkstuk wat te winnen. Was ook niet eens aanwezig.  We zaten in Beaune heerlijk te dineren. Met een fles Nuits st. Georges, toen bleek dat dat wel zo was. Manlief wilde nog die nacht naar huis rijden, zodat ik op tijd aanwezig kon zijn. Maar dat vond ik een idiote gedachte. Temeer omdat ik me opgelaten voel tijdens zo’n prijsuitreiking. Blij ben ik natuurlijk wel.

Lia Meiborg

In de nieuwsbrief “Artquilten in Beeld”, september 2023 kun je het verhaal van Henriet  Bovenkerk lezen en  vrijdag 6 oktober komt het verhaal van Maaike Dekker.