150.000 Vergeten kinderen

Telkens als er in de media aandacht wordt gevraagd voor De-Vergeten-Kinderen maakt dat mijn lief en mij triest.

Vroeger

En al enkele jaren krijg ik weer die herinnering aan de jongens van het gezinsvervangende huis van ruim 40 jaar geleden. Het zijn nu mannen met hoop ik een mooi of in ieder geval een goed leven.

Dat er toen veel mogelijk was voor de kinderen, die een leeftijd van  6 tot 18 hadden en waar ze zich over het algemeen wel goed bij voelden, blijkt wel dat, zelfs nadat ze het huis hadden verlaten, er altijd op zaterdag die knullen terug kwamen om een spelletje te doen of zelfs later hun vriendinnen te showen. Die groepsleiders hadden plezier in hun werk. Ze werkten soms wel 72 uur  omdat er geen of weinig personeel op voorraad was.

Omdat er van die lange werkweekeinden waren van mijn lief, ging ik met de kinderen mee. Dat kon omdat dan de kok vrij kon krijgen en ik mocht koken voor alle jongens en medewerkers. Ook de vakanties, zoals kamperen in de Ardennen met ongeveer 30 jongens, was een feestje. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en er waren ook verdrietige zaken. Maar dat er veel meer voor ze gedaan kon worden ten opzichte van de huidige jeugdzorg is schokkend en te triest voor woorden.

Nu

Maar dankzij de Stichting Het Vergeten Kind worden we nu met de neus op de feiten gedrukt. Machteloos moet er toegezien worden dat het verschrikkelijk is dat kinderen, die hulp nodig hebben, zo in de steek gelaten worden.

Daarom mijn 150.000 vergeten kinderen quilt:

Ik ben eerst gaan zoeken naar het logo van de stichting en heb die op maat geprobeerd te maken zodat het qua verhouding paste. Toen ben ik gaan krabbelen hoe ik een en ander kon laten zien. Dat resulteerde in de donkere grond die ik maakte als straattegels van 2 kleuren bruin als het zwarte gat waar kinderen in zitten. Het hek is de grens die lijnrecht een barrière vormt en staat voor het onvermogen om hulp te bieden.

Het hek is de scheidslijn tussen hulpvraag en hulp die geboden kan worden. Ik maakte het met grof gaas en met de cordonsteek.

Het logo staat voor een veilige omgeving, enkele kinderen hebben die deur gehaald. In de voorgrond gestikte figuren van wachtende kinderen.  De jongen en het meisje gaan naar het hek toegaan en om daar de zorg te vragen die zij nodig hebben.

Ik ben op een gezegende leeftijd en heb heel wat dingen meegemaakt als partner van een groepsleider in gezinsvervangende huizen en een gevangenissen voor jongens. Mijn lief en ik hebben heel wat herinneringen, gelukkig meer positief dan negatief, met als nare constatering dat de jeugdzorg ver achteruit is gegaan ondanks de mensen die zich met hart en ziel voor de meisjes en jongens inzetten.

Mia de Vos